Ανυποταξία κι υποχρέωση στράτευσης

Προς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

κ.Διευθυντά (υπόψη και του κ.Γ.Π.Μαλούχου)

στο φύλλο της 11.08.2007 ο κ.Γ.Π.Μαλούχος στο άρθρο του με τίτλο «Ατιμωρησία τέλος για φυγόστρατους και κυκλώματα» αναφέρει ότι αυξήθηκε εντυπωσιακά ο αριθμός των δικών γι'ανυποταξία. Θα είχε ενδιαφέρον να μας παρουσίαζε και τα συνολικά αποτελέσματα των δικών, δηλαδή πόσοι παρουσιάστηκαν ή αντιπροσωπεύτηκαν στις δίκες και πόσοι όχι, καθώς κι αν επιβλήθηκαν ποινές και ποιες.

Θα συμφωνήσω μαζί του ότι την προηγούμενη φορά που ήρθε το θέμα στην επικαιρότητα χάσαμε την ουσία με το να ασχολούμαστε με τις «επώνυμες» πλαστές απαλλαγές (αν δεν κάνω λάθος το τελευταίο νούμερο που θυμάμαι είναι 96 πλαστές απαλλαγές, «επώνυμες» και μη) και φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται εκ των προτέρων ένοχος όποιος είχε απαλλαγεί της στράτευσης.

Το θέμα είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σ'ένα φαινόμενο άρνησης στράτευσης (σύμφωνα με τον ΥΦΕΘΑ κ.Λαμπρόπουλο, αλλά και τον πρώην ΥΠΕΘΑ κ. Σπηλιωτόπουλο, 1 στους 4 άρρενες Έλληνες πολίτες δεν υπηρετεί ΠΟΤΕ) κι η λύση δεν είναι η καταστολή αλλά η πρόληψη. Πρέπει πρώτα να αναζητήσουμε τις αιτίες του φαινομένου.

Σύμφωνα με την άποψή μου, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο θεσμός της υποχρεωτικής στράτευσης είναι πλέον αντιπαραγωγικός, αντιοικονομικός κι εν δυνάμει επικίνδυνος (αυξημένος αριθμός αυτοκτονιών, 1 στους 5 χρήστες τοξικών ουσιών ξεκινά τη χρήση κατά διάρκεια της θητείας). Κατά τη γνώμη μου, όσες δίκες κι αν γίνουν, ή ακόμη κι αν γίνει η στράτευση υποχρεωτική στα 19 έτη, το φαινόμενο θα συνεχίσει να αυξάνεται, πολύ απλά διότι ο σημερινός νέος αρνείται να σπαταλήσει στην κυριολεξία 1 χρόνο απ'τη ζωή του για κάτι που δεν εξυπηρετεί πλέον την εθνική άμυνα αλλά μόνο μικροπολιτικά τοπικά συμφέροντα και προσφέρει «ρουσφετολογικές» διεξόδους.

Η λύση λοιπόν είναι η κατάργηση της υποχρέωσης στράτευσης με παράλληλο εξορθολογισμό της οργάνωσης των ενόπλων δυνάμεων (πχ μείωση των υπεράριθμων κι αχρήστων στρατοπέδων, βελτίωση της αναλογίας βαθμοφόρων-οπλιτών, εθελοντική στράτευση ανδρών και γυναικών κλπ) και των εξοπλιστικών δαπανών ώστε να ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες κι όχι στα συμφέροντα των πωλητών όπλων και των μιζαδόρων.

Με εκτίμηση,
Νικόλαος Τσαχουρίδης